Seksualność jest trudnym i niezwykle delikatnym tematem. Każdy człowiek ma inne doświadczenia związane ze sferą intymną,
co innego też jest w tym zakresie dla niego ważne.
Mimo choroby, osoby z SM mają tendencję przenoszenia tych wzorców w formie niezmienionej do swoich związków nawet wtedy, gdy poczynili inne potrzebne zmiany w stylu życia.
Zahamowania społeczne w kwestii seksualności często sprawiają, że jest to zagadnienie, o którym najtrudniej rozmawiać.
Podjęcie tego tematu w rozmowie nie spowoduje skrępowania i nie wzbudzi zażenowania, jeśli spojrzymy na seksualność jak na integralną część relacji międzyludzkich. Należy też pamiętać,
że, jak wykazały badania naukowe, stres związany z pracą, napięcie i zmęczenie mogą być przyczyną obniżonego libido nawet u osób zupełnie zdrowych.
Ze względu na fakt, że zmęczenie jest częstym objawem w stwardnieniu rozsianym, naturalne jest, że choroba może wpływać na popęd seksualny.
Zdolność czerpania satysfakcji ze współżycia z partnerem ( partnerką) zmienia się wraz z przebiegiem choroby.
Jeden zawstydzający epizod nieotrzymania moczu/kału w trakcie stosunku może zniechęcić do okazywania uczuć w jakikolwiek sposób,
nawet jeśli dla współmałżonka nie miało to większego znaczenia.
Podobnie, incydent niemożności osiągnięcia przez mężczyznę wzwodu może sprawić, że zacznie on spostrzegać każdy objaw uczuć jak wyzwanie dla swej męskości,
wyzwanie któremu nie będzie chciał stawić czoła.
Podobne reakcje prowadzą do rezygnacji z okazywania sobie uczuć. Wpływa to na zdolność porozumiewania się z innymi ludźmi i stwarza dodatkowe problemy
w związku z partnerem
Ważne, aby w przypadku wystąpienia skłonności do takich reakcji wykazać się elastycznością w życiu intymnym, a przede wszystkim, jeśli problem nie mija,
szukać pomocy specjalisty.
