SM... i ciąża

SM nie wpływa na płodność chorych kobiet. Jednak niektóre leki stosowane w leczeniu SM mogą mieć wpływ na cykl miesiączkowy. Ponadto niektóre leki są niebezpieczne dla płodu.

Ogólnym zaleceniem, dotyczącym zresztą nie tylko kobiet z SM, jest przerwanie kuracji lekami na co najmniej trzy miesiące przed planowanym zajściem w ciążę.

Ważne jest, aby przed dokonaniem zmian w .sposobie przyjmowania leków omówić to z lekarzem, ponieważ nagłe odstawienie niektórych leków może być niebezpieczne.

SM samo w sobie nie wpływa na na wytwarzanie plemników u mężczyzn. U niektórych mężczyzn z SM występują jednak zaburzenia wzwodu i wytrysku.

Badania naukowe potwierdzają też, że pewne metody leczenia SM powodują zmniejszenie liczby plemników w nasieniu, a leki łagodzące objawy SM, w tym przeciwdepresyjne, mogą zaburzać wytrysk.

Istnieją jednak alternatywne metody zapłodnienia. W przypadku wystąpienia trudności należy omówić je z lekarzem. W ostateczności pomoc można uzyskać w klinice leczenia bezpłodności

W przeciwieństwie do takich chorób jak muchowiscydoza czy pląsawica Huntingtona, SM nie jest chorobą dziedziczną. Ryzyko wystąpienia SM u dzieci, których jedno z rodziców jest chore na SM, szacuje się na 2 %.

Innymi słowy, prawdopodobieństwo wystąpienia SM występuje u dwojga na sto dzieci urodzonych przez rodziców z tą chorobą.

Większość dzieci rodziców z SM (980 na 1000) nie zachoruje. Ogólnie w populacji ryzyko szacuje się jak 1 do 800. A zatem, chociaż choroba rodzica zwiększa ryzyko wystąpienia SM u dziecka, to jest ono bardzo małe.

SM nie wpływa bezpośrednio na przebieg ciąży ani porodu. Badania wskazują, że prawdo -podobieństwo prawidłowej ciąży i urodzenia zdrowego dziecka u matek z SM jest takie samo, jak u matek zdrowych.

Nie ma też danych świadczących o ewentualnym wpływie SM na zwiększenie ryzyka wystąpienia ciąży ektoskopowej ( gdy płód rozwija się w jajowodzie), poronienia, przedwczesnego porodu, urodzenia martwego dziecka czy wad wrodzonych.

Na ogół, jak w każdym innym przypadku innych kobiet, poród naturalny u kobiet z SM uważany jest za optymalny. SM nie oznacza konieczności cesarskiego cięcia.

Podczas samego porodu, kwestie osłabienia, bolesnych skurczów czy sztywności nóg można rozwiązać dzięki pomocy lekarza lub położnej. Wiele kobiet preferuje znieczulenie zewnątrzoponowe podczas porodu.

U kobiet z SM można bezpiecznie stosować zarówno znieczulenie zewnątrzoponowe, jak i znieczulenie do cięcia cesarskiego.

Przeprowadzono wiele badań naukowych, oceniających wpływ ciąży na przebieg SM. Wszystkie potwierdziły, że ciaża ma działanie ochronne, częstość rzutów choroby sięzmniejsza, szczególnie podczas trzeciego trymestru ( tj. pomiędzy szóstym a dziewiątym miesiącem ciąży).

Przyczyny nie są do końca znane, ale uważa się, że pewną rolę odgrywa tu stężenie hormonów, zwłaszcza estrogenu.

Poprawa funkcjonowania podczas ciąży może być również związana z faktem, że zmniejsza się aktywność układu immunologicznego, co zapobiega odrzuceniu płodu przez organizm matki.

Podobnie ochronny wpływ ciąży obserwuje się u kobiet dotkniętych innymi chorobami autoimmunologicznymi.

Podczas porodu oraz karmieni piersią ni9e ma wpływu na przebieg stwardnienia rozsianego u matki. Z badań wynika jednak, że 1 do 2 miesięcy po porodzie występuje większa liczba rzutów choroby.

Okres zwiększonego ryzyka może trwać od trzech do dziewięciu miesięcy, a następnie częstość występowania nawrotów powraca do poziomu sprzed ciąży.

Ten poporodowy wzrost częstości rzutów równoważy niejako poprawę w przebiegu choroby podczas ciąży, tak że ogólny wpływ ciąży na przebieg SM jest neutralny.

Chociaż podczas ciąży rzadziej dochodzi do rzutów choroby, to jednak SM wpływa na samopoczucie ciężarnej, a pewne objawy choroby są silniejsze. Wiele kobiet podczas ciąży zauważa u siebie na przykład zwiększoną męczliwość.

Z objawem tym można sobie radzić uważnie organizując czas. Zaostrzenie zaburzeń równowagi i bólów kręgosłupa wynika z faktu, że wzrost masy ciała związany z ciążą powoduje przesunięcie środka ciężkości.

W tym okresie przydatna może się okazać kula czy laska, zapobiegająca potknięciom i upadkom. Podczas ciąży mogą się też nasilić lub zaostrzyć występujące już wcześniej dolegliwości ze strony pęcherza moczowego czy jelit.

Przed zajściem w ciążę należy porozmawiać z lekarzem neurologiem o występujących objawach i przyjmowanych lekach. Niektóre leki nie są wskazane w czasie ciąży, więc lekarz może zechcieć przejrzeć wszystkie przepisane leki.

W przypadku niezaplanowanego zajścia w ciążę należy przede wszystkim możliwie szybko skontaktować się z lekarzem.

Oceniając, czy pacjentka powinna przerwać leczenie danym lekiem, lekarz bierze pod uwagę ewentualne zagrożenie dla niej i dla płodu. Jednak działanie wielu leków podczas ciąży jest nieznane.

Nie prowadzi się badań klinicznych, oceniających wpływ leków na rozwój płodu, gdyż są one nieetyczne.

Dowody szkodliwego działania leków u ludzi pochodzą jedynie z niewielkiej liczby przypadków kobiet, które zaszły w ciążę podczas leczenia danym lekiem albo z doświadczeń na zwierzętach. W obu przypadkach nie są to dane pewne i jednoznaczne.

W przypadku leków modyfikujących przebieg choroby istnieją dwa badania, podczas których oceniano wpływ interferonu beta na przebieg ciąży.

Jedno z nich wykazało, że u kobiet przyjmujących interferon beta podczas ciąży nieznacznie zwiększyło się ryzyko poronienia, drugie jednak nie potwierdziło tego związku.

Ze względu na ograniczoną ilość informacji zaleca się, aby kobiety zaprzestały przyjmowania leków modyfikujących przebieg choroby, w tym interferon beta ( nazwy handlowe: Betaferon, Avonex i Rebif) czy octanu glatimeru ( nazwa handlowa Capaxone) co najmniej trzy miesiące przed podjęciem prób zajścia w ciążę.

W przypadku zajścia w ciążę w okresie przyjmowania leków modyfikujących przebieg choroby należy skontaktować się z lekarzem tak szybko jak to możliwe

Steroidy uważa się za leki stosunkowo bezpieczne, również podczas ciąży. Zazwyczaj jednak unika się ich przepisywania ciężarnym w pierwszym trymestrze, kiedy następuje rozwój narządów u płodu i wymagana jest szczególna ostrożność.

Jeżeli chodzi o leki stosowane w leczeniu innych schorzeń, zaleca się daleko posuniętą ostrożność. Jednak, jeśli odstawienie leków mogłoby stanowić poważne zagrożenie dla matki lub płodu, lekarz może zalecić ich dalsze przyjmowanie lub przepisać alternatywne preparaty.

Lekarz może niekiedy zaproponować pacjentce niefarmakologiczne sposoby radzenia sobie z objawami SM. Wszystkie sposoby leczenia powinno się wznowić natychmiast po porodzie, choć niektóre z nich mogą być niewskazane w przypadku karmienia piersią.